Yosemite!

Er zijn alweer een aantal dagen voorbij sindsdat ik Jeroen ging ophalen op het vliegveld van San Francisco. Getreiterd door vertraagde en overboekte vluchten, was het een hele verademing om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten ....!
We hebben echt enorm genoten van de dagen daarna. Een dag San Francisco gepakt (waar ik inmiddels natuurlijk alweer een beetje bekend ben) en ook gewoon lekker hier in Stanford rondgekeken en gerelaxed aan het zwembad.

Maar de echte kraker van de eerste paar dagen was ons bezoek aan het National Prak Yosemite.
In Nederland had ik er nog nooit van gehoord, maar in America is dat een van de 3 top natuurparken (naast Yellowstone en Grand Canyon) waar je een keer geweest moet zijn.
Vol verwachting klopte ons hart! De hele reis er naar toe was al een beleving. De enorme Amerikaanse snelwegen met hun links en rechts inhalende vrachtwagens, het telkens veranderende landschap en het plaatje Oakdale, waar ongeveer 400 verschillend hamburgertenten waren.
Wat moet het toch mooi zijn geweest om hier als cowboy of indiaan rond te geleeft te hebben.
Iig we reden de entrance in van Yosemite en nog geen 100 meter later stonde allemaal auto's op de weg geparkeerd om iets te bekijken... dus wij ook. Een zwarte beer aan de overkant van het veldje!! we hebben er nog net een laatste glimp van kunnen opvangen (gelukkig ook maar..). Goede binnenkomer.
Rustig aan reden we verder naar ons verblijf, nl Camp Curry. Maar onderweg wil je echt overal stoppen om te genieten van het uitzicht en het ontzettend mooie gebergte. Niet normaal.

OP zoek naar ons verblijf voor 2 nachten: Camp Curry. Dit is een soort veredelde camping, waar je tent al is opgezet en waar je slaapt in een gewoon bed. Maar verder goede faciliteiten: altijd warm water bij de douches, een aantal winkeltjes, zwembad en een aantal plekjes om te eten.
Desalniet te min hebben wij ons hier uitstekend vermaakt, en je slaapt midden in de natuur en in Yosemite Valley, de uitgangbasis voor ongeveer elke wandeltocht....

En dat is dan ook wat wij gedaan hebben. Uitgedaagd door 2 Yanks (die zeiden dat we anders beter met een bootje rustig de rivier konden afpeddelen) restte ons niks anders dan: de hiketocht naar Half Dome. Oudere lui: AUB ga niet zoeken op internet, want jullie krijgen een hartverzakking.
Maar Roen en Anne houden nogal van uitdagingen.
Half Dome it is! Omdat we nogal onvoorbereid waren op deze tocht (bijvoorbeeld slechts 1 rugzak) werd het tijd om ons dan toch maar voor te gaan bereiden. (Later lazen wij terug op internet dat de meeste Amerikanen hier een jaar voorbereidingen voor nemen en in de reisgids staat dan ook dat de tocht "extremely strenous" is)

De volgende ochtend vroeg vertrokken (7 uur) en gewoon het pad gevolgd. Nou ik heb er in woord voor: fantastisch!! het was echt een van de mooiste wandeltocht die ik ooit gemaakt heb! (Inca trail was natuurlijk ook top)
Ja zwaar dat was het wel, heb daarna 3 dagen niet meer kunnen lopen van de spierpijn.
Je stijgt nl 1500 meter op een tocht van 11 km (en daarna weer terug he?).
Maar dat niet alleen. Het gaat vnl om het laatste gedeelte!!
In de reisgids staat dan ook:
For most hikers, everything goes smoothly up to this point. Here, anyone who has ever been afraid of heigths should do some serieus soul-searching before the begin the cable climb up Half Dome's eastern face. Turning around is not much of an option, once you're halfway up. Even those who feel relatively comfortable with the extreme exposure, slippery granite surface, and a 45-degree slope may find themselves 1) praying a lot and 2) wishing there weren't so many other hikers sharing the 200-yard long cables, heading in the opposite direction. There is little or no room for error, either on your part or anyone else's.

Oke dan!! na toch enige twijfel, hebben we toch besloten de kabels op te klimmen. En het uitzicht was echt fenominaal!!
Misschien verklaren jullie ons wel voor gek. Maar ik kan je 2 dingen zeggen.
In Amerika is dit de once-in-your-life-you-gotta-do-it hikes, en verder gaat echt iedereen daar naar boven. Kinderen onder 10 jaar, oma's boven de 60 (ook al vinden wij dit echt raar), een man met een been prothese, dus waren wij niet?

Op de weg terug, hebben we genoten van het uitzicht over 2 bekende watervallen van Yosemite: Vernal and Nevada falls.
Door het neerkletteren van het water onstaat er soort mistdamp over het laatste gedeelte van het pad, en daar heeft het pad dan ook zijn naam vandaan: the mist trail.

De volgende dag kon ik de tent niet meer uitkomen van de spierpijn. De enige oplossing was om nog een klein stukje te lopen, dus we zijn richting Mirror Lake gelopen. Helaas stond het water te laag om zijn naam eer aan te doen.
Maar wel hebben we een duik genomen in dit ijskoude gletsjerwater meertje en zelfs een sprongetje gewaagd van een lokale rots.

Al met al was het echt een waanzinnig weekend en nu moeten jullie maar snel de foto's gaan bekijken!!

Liefs Annemarie (en Jeroen)